irrogo

Латинский

Морфологические и синтаксические свойства

Основа инфекта: irrogā-

		Praesens
		Indicatīvus		Coniunctīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	irrogō	irrogor	irrogem	irroger	—	—
	2 p.	irrogas	irrogāris	irroges	irrogēris	irrogā	irrogare
	3 p.	irrogat	irrogātur	irroget	irrogētur	—	—
Plur.	1 p.	irrogāmus	irrogāmur	irrogēmus	irrogēmur	—	—
	2 p.	irrogātis	irrogāmini	irrogētis	irrogēmini	irrogāte	irrogamini
	3 p.	irrogant	irrogantur	irrogent	irrogentur	—	—

		Imperfectum
		Indicatīvus		Coniunctīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	irrogābam	irrogābar	irrogārem	irrogārer
	2 p.	irrogābas	irrogabāris	irrogāres	irrogarēris
	3 p.	irrogābat	irrogabātur	irrogāret	irrogarētur
Plur.	1 p.	irrogabāmus	irrogabāmur	irrogarēmus	irrogarēmur
	2 p.	irrogabātis	irrogabamini	irrogarētis	irrogarēmini
	3 p.	irrogābant	irrogabantur	irrogarent	irrogarentur

		Futūrum I
		Indicatīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.
Sing.	1 p.	irrogābo	irrogabor	—
	2 p.	irrogābis	irrogaberis	irrogāto
	3 p.	irrogābit	irrogabitur	irrogāto
Plur.	1 p.	irrogabimus	irrogabimur	—
	2 p.	irrogabitis	irrogabimini	irrogatōte
	3 p.	irrogabuntur	irroganto

Infīnitivus praesentis actīvi	irrogāre
Infīnitivus praesentis passīvi	irrogāri
Participium praesentis actīvi	irrogāns
Gerundium	irrogandī
Gerundivum	irrogandus, -a, -um

Основа перфекта: irrogāv-

		Perfectum		Plusquamperfectum		Futūrum II
		Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus
		Act.	Act.	Act.	Act.	Act.
Sg.	1 p.	irrogāvī	irrogāverim	irrogāveram	irrogāvissem	irrogāverō
	2 p.	irrogāvisti	irrogāveris	irrogāveras	irrogāvisses	irrogāveris
	3 p.	irrogāvit	irrogāverit	irrogāverat	irrogāvisset	irrogāverit
Pl.	1 p.	irrogāvimus	irrogāverimus	irrogāverāmus	irrogāvissēmus	irrogāverimus
	2 p.	irrogāvistis	irrogāveritis	irrogāverātis	irrogāvissētis	irrogāveritis
	3 p.	irrogāvērunt	irrogāverint	irrogāverant	irrogāvissent	irrogāverint

Infīnitivus perfecti actīvi	irrogāvisse

Основа супина: irrogāt-

Participium perfecti passivi	irrogātus, -a, -um
Participium futuri activi	irrogātūrus, -a, -um
Supinum I	irrogātum
Supinum II	irrogātū

irrogo

Глагол, первое спряжение.

Приставка: ir-; корень: --.

Семантические свойства

Значение

1. предлагать: i. alicui aliquid предлагать что-л. против кого-л. (i. alicui legem C): lex irrogata C чрезвычайный закон;
2. присуждать, назначать, налагать, определять (alicui poenam peccatis H; supplicium, exsilium T);
3. осуществлять (imperium in aliquem PM);
4. посвящать, отводить время (labori Q);
5. наносить, причинять (locis sanctorum injuriam Eccl; damnum Dig): i. sibi mortem T лишать себя жизни. ◆ Quibus iniuriis eo gravius angimur quod a Gubernio irrogentur Austriacae Nationis, quae iampridem maximis Christianae reipublicae temporibus huic Sedi Apostolicae coniunctissima pro Catholica fide strenue decertavit. — Этими повреждениями мы растревожены тем тяжелее, что их наносит правительство Австрийской Нации, которая прежде самым преданным этому Апостолическому престолу образом усердно вступала в бой за католическую веру, когда Христианское государство нуждалось в этом. Пий IX, «Vix dum a nobis», 1874 г.

Родственные слова

Ближайшее родство
существительные: irrogatio глаголы: arrogo, corrogo, derogo, erogo, praerogo, rogo, subrogo

Этимология

От ??