arrogo

Латинский

Морфологические и синтаксические свойства

Основа инфекта: arrogā-

		Praesens
		Indicatīvus		Coniunctīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	arrogō	arrogor	arrogem	arroger	—	—
	2 p.	arrogas	arrogāris	arroges	arrogēris	arrogā	arrogare
	3 p.	arrogat	arrogātur	arroget	arrogētur	—	—
Plur.	1 p.	arrogāmus	arrogāmur	arrogēmus	arrogēmur	—	—
	2 p.	arrogātis	arrogāmini	arrogētis	arrogēmini	arrogāte	arrogamini
	3 p.	arrogant	arrogantur	arrogent	arrogentur	—	—

		Imperfectum
		Indicatīvus		Coniunctīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	arrogābam	arrogābar	arrogārem	arrogārer
	2 p.	arrogābas	arrogabāris	arrogāres	arrogarēris
	3 p.	arrogābat	arrogabātur	arrogāret	arrogarētur
Plur.	1 p.	arrogabāmus	arrogabāmur	arrogarēmus	arrogarēmur
	2 p.	arrogabātis	arrogabamini	arrogarētis	arrogarēmini
	3 p.	arrogābant	arrogabantur	arrogarent	arrogarentur

		Futūrum I
		Indicatīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.
Sing.	1 p.	arrogābo	arrogabor	—
	2 p.	arrogābis	arrogaberis	arrogāto
	3 p.	arrogābit	arrogabitur	arrogāto
Plur.	1 p.	arrogabimus	arrogabimur	—
	2 p.	arrogabitis	arrogabimini	arrogatōte
	3 p.	arrogabuntur	arroganto

Infīnitivus praesentis actīvi	arrogāre
Infīnitivus praesentis passīvi	arrogāri
Participium praesentis actīvi	arrogāns
Gerundium	arrogandī
Gerundivum	arrogandus, -a, -um

Основа перфекта: arrogāv-

		Perfectum		Plusquamperfectum		Futūrum II
		Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus
		Act.	Act.	Act.	Act.	Act.
Sg.	1 p.	arrogāvī	arrogāverim	arrogāveram	arrogāvissem	arrogāverō
	2 p.	arrogāvisti	arrogāveris	arrogāveras	arrogāvisses	arrogāveris
	3 p.	arrogāvit	arrogāverit	arrogāverat	arrogāvisset	arrogāverit
Pl.	1 p.	arrogāvimus	arrogāverimus	arrogāverāmus	arrogāvissēmus	arrogāverimus
	2 p.	arrogāvistis	arrogāveritis	arrogāverātis	arrogāvissētis	arrogāveritis
	3 p.	arrogāvērunt	arrogāverint	arrogāverant	arrogāvissent	arrogāverint

Infīnitivus perfecti actīvi	arrogāvisse

Основа супина: arrogāt-

Participium perfecti passivi	arrogātus, -a, -um
Participium futuri activi	arrogātūrus, -a, -um
Supinum I	arrogātum
Supinum II	arrogātū

arrogo

Глагол, первое спряжение.

Приставка: ar-; корень: --.

Семантические свойства

Значение

1. юр. назначать, приставлять (одно должностное лицо в помощь другому): consuli dictatorem a. L назначить сверх консула ещё и диктатора. ◆ Отсутствует пример употребления (см. рекомендации).
2. присваивать ◆ Itaque civile Gubernium sibi arrogat tum iudicium ac proinde magisterium de constitutione et iuribus Ecclesiae catholicae, tum supremum eiusdem regimen […] — Итак, мирское правительство присваивает себе как суд, а поэтому и должность, касающуюся организации и прав католической церкви, так и верховное руководство той самой церковью […] Пий IX, «Vix dum a nobis», 1874 г.

Родственные слова

Ближайшее родство
существительные: arrogatio прилагательные: arrogans глаголы: corrogo, derogo, erogo, irrogo, praerogo, rogo, subrogo

Этимология

От ??