impio

Латинский

impio I

Морфологические и синтаксические свойства

Основа инфекта: impiā-

		Praesens
		Indicatīvus		Coniunctīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	impiō	impior	impiem	impier	—	—
	2 p.	impias	impiāris	impies	impiēris	impiā	impiare
	3 p.	impiat	impiātur	impiet	impiētur	—	—
Plur.	1 p.	impiāmus	impiāmur	impiēmus	impiēmur	—	—
	2 p.	impiātis	impiāmini	impiētis	impiēmini	impiāte	impiamini
	3 p.	impiant	impiantur	impient	impientur	—	—

		Imperfectum
		Indicatīvus		Coniunctīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	impiābam	impiābar	impiārem	impiārer
	2 p.	impiābas	impiabāris	impiāres	impiarēris
	3 p.	impiābat	impiabātur	impiāret	impiarētur
Plur.	1 p.	impiabāmus	impiabāmur	impiarēmus	impiarēmur
	2 p.	impiabātis	impiabamini	impiarētis	impiarēmini
	3 p.	impiābant	impiabantur	impiarent	impiarentur

		Futūrum I
		Indicatīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.
Sing.	1 p.	impiābo	impiabor	—
	2 p.	impiābis	impiaberis	impiāto
	3 p.	impiābit	impiabitur	impiāto
Plur.	1 p.	impiabimus	impiabimur	—
	2 p.	impiabitis	impiabimini	impiatōte
	3 p.	impiabuntur	impianto

Infīnitivus praesentis actīvi	impiāre
Infīnitivus praesentis passīvi	impiāri
Participium praesentis actīvi	impiāns
Gerundium	impiandī
Gerundivum	impiandus, -a, -um

Основа перфекта: impiāv-

		Perfectum		Plusquamperfectum		Futūrum II
		Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus
		Act.	Act.	Act.	Act.	Act.
Sg.	1 p.	impiāvī	impiāverim	impiāveram	impiāvissem	impiāverō
	2 p.	impiāvisti	impiāveris	impiāveras	impiāvisses	impiāveris
	3 p.	impiāvit	impiāverit	impiāverat	impiāvisset	impiāverit
Pl.	1 p.	impiāvimus	impiāverimus	impiāverāmus	impiāvissēmus	impiāverimus
	2 p.	impiāvistis	impiāveritis	impiāverātis	impiāvissētis	impiāveritis
	3 p.	impiāvērunt	impiāverint	impiāverant	impiāvissent	impiāverint

Infīnitivus perfecti actīvi	impiāvisse

Основа супина: impiāt-

Participium perfecti passivi	impiātus, -a, -um
Participium futuri activi	impiātūrus, -a, -um
Supinum I	impiātum
Supinum II	impiātū

impio

Глагол, первое спряжение.

Приставка: im-; корень: --.

Семантические свойства

Значение

1. [impius]позорить, бесславить, бесчестить (sacra MF; ferrum sanguine Eccl): i. se Pl становиться бесчестным, грешить. ◆ Отсутствует пример употребления (см. рекомендации).

Родственные слова

Ближайшее родство

Этимология

От ??

impio II

• Форма датива и аблатива мужского и среднего родов единственного числа от прилагательного impius ◆ Fons turbatus pede et vena corrupta, justus cadens coram impio. — Что возмущенный источник и поврежденный родник, то праведник, падающий пред нечестивым. «Притчи», 25:26 // «Вульгата»