Морфологические и синтаксические свойства[править]
Основа инфекта: conclamitā-
|
Praesens
|
Indicatīvus
|
Coniunctīvus
|
Imperatīvus
|
Act.
|
Pass.
|
Act.
|
Pass.
|
Act.
|
Pass.
|
Sing.
|
1 p.
|
conclamitō
|
conclamitor
|
conclamitem
|
conclamiter
|
—
|
—
|
2 p.
|
conclamitas
|
conclamitāris
|
conclamites
|
conclamitēris
|
conclamitā
|
conclamitare
|
3 p.
|
conclamitat
|
conclamitātur
|
conclamitet
|
conclamitētur
|
—
|
—
|
Plur.
|
1 p.
|
conclamitāmus
|
conclamitāmur
|
conclamitēmus
|
conclamitēmur
|
—
|
—
|
2 p.
|
conclamitātis
|
conclamitāmini
|
conclamitētis
|
conclamitēmini
|
conclamitāte
|
conclamitamini
|
3 p.
|
conclamitant
|
conclamitantur
|
conclamitent
|
conclamitentur
|
—
|
—
|
|
Imperfectum
|
Indicatīvus
|
Coniunctīvus
|
Act.
|
Pass.
|
Act.
|
Pass.
|
Sing.
|
1 p.
|
conclamitābam
|
conclamitābar
|
conclamitārem
|
conclamitārer
|
2 p.
|
conclamitābas
|
conclamitabāris
|
conclamitāres
|
conclamitarēris
|
3 p.
|
conclamitābat
|
conclamitabātur
|
conclamitāret
|
conclamitarētur
|
Plur.
|
1 p.
|
conclamitabāmus
|
conclamitabāmur
|
conclamitarēmus
|
conclamitarēmur
|
2 p.
|
conclamitabātis
|
conclamitabamini
|
conclamitarētis
|
conclamitarēmini
|
3 p.
|
conclamitābant
|
conclamitabantur
|
conclamitarent
|
conclamitarentur
|
|
Futūrum I
|
Indicatīvus
|
Imperatīvus
|
Act.
|
Pass.
|
Act.
|
Sing.
|
1 p.
|
conclamitābo
|
conclamitabor
|
—
|
2 p.
|
conclamitābis
|
conclamitaberis
|
conclamitāto
|
3 p.
|
conclamitābit
|
conclamitabitur
|
conclamitāto
|
Plur.
|
1 p.
|
conclamitabimus
|
conclamitabimur
|
—
|
2 p.
|
conclamitabitis
|
conclamitabimini
|
conclamitatōte
|
3 p.
|
conclamitabuntur
|
conclamitanto
|
Infīnitivus praesentis actīvi
|
conclamitāre
|
Infīnitivus praesentis passīvi
|
conclamitāri
|
Participium praesentis actīvi
|
conclamitāns
|
Gerundium
|
conclamitandī
|
Gerundivum
|
conclamitandus, -a, -um
|
Основа перфекта: conclamitāv-
|
Perfectum
|
Plusquamperfectum
|
Futūrum II
|
Indicatīvus
|
Coniunctīvus
|
Indicatīvus
|
Coniunctīvus
|
Indicatīvus
|
Act.
|
Act.
|
Act.
|
Act.
|
Act.
|
Sg.
|
1 p.
|
conclamitāvī
|
conclamitāverim
|
conclamitāveram
|
conclamitāvissem
|
conclamitāverō
|
2 p.
|
conclamitāvisti
|
conclamitāveris
|
conclamitāveras
|
conclamitāvisses
|
conclamitāveris
|
3 p.
|
conclamitāvit
|
conclamitāverit
|
conclamitāverat
|
conclamitāvisset
|
conclamitāverit
|
Pl.
|
1 p.
|
conclamitāvimus
|
conclamitāverimus
|
conclamitāverāmus
|
conclamitāvissēmus
|
conclamitāverimus
|
2 p.
|
conclamitāvistis
|
conclamitāveritis
|
conclamitāverātis
|
conclamitāvissētis
|
conclamitāveritis
|
3 p.
|
conclamitāvērunt
|
conclamitāverint
|
conclamitāverant
|
conclamitāvissent
|
conclamitāverint
|
Infīnitivus perfecti actīvi
|
conclamitāvisse
|
Основа супина: conclamitāt-
Participium perfecti passivi
|
conclamitātus, -a, -um
|
Participium futuri activi
|
conclamitātūrus, -a, -um
|
Supinum I
|
conclamitātum
|
Supinum II
|
conclamitātū
|
conclamito
Глагол, первое спряжение.
Приставка: con-; корень: --.
Семантические свойства[править]
- [intens. к conclamo] громко кричать, вопить Pl ◆ Отсутствует пример употребления (см. рекомендации).
Родственные слова[править]
От ??
Фразеологизмы и устойчивые сочетания[править]