Морфологические и синтаксические свойства[править]
Основа инфекта: cognominā-
|
Praesens
|
Indicatīvus
|
Coniunctīvus
|
Imperatīvus
|
Act.
|
Pass.
|
Act.
|
Pass.
|
Act.
|
Pass.
|
Sing.
|
1 p.
|
cognominō
|
cognominor
|
cognominem
|
cognominer
|
—
|
—
|
2 p.
|
cognominas
|
cognomināris
|
cognomines
|
cognominēris
|
cognominā
|
cognominare
|
3 p.
|
cognominat
|
cognominātur
|
cognominet
|
cognominētur
|
—
|
—
|
Plur.
|
1 p.
|
cognomināmus
|
cognomināmur
|
cognominēmus
|
cognominēmur
|
—
|
—
|
2 p.
|
cognominātis
|
cognomināmini
|
cognominētis
|
cognominēmini
|
cognomināte
|
cognominamini
|
3 p.
|
cognominant
|
cognominantur
|
cognominent
|
cognominentur
|
—
|
—
|
|
Imperfectum
|
Indicatīvus
|
Coniunctīvus
|
Act.
|
Pass.
|
Act.
|
Pass.
|
Sing.
|
1 p.
|
cognominābam
|
cognominābar
|
cognominārem
|
cognominārer
|
2 p.
|
cognominābas
|
cognominabāris
|
cognomināres
|
cognominarēris
|
3 p.
|
cognominābat
|
cognominabātur
|
cognomināret
|
cognominarētur
|
Plur.
|
1 p.
|
cognominabāmus
|
cognominabāmur
|
cognominarēmus
|
cognominarēmur
|
2 p.
|
cognominabātis
|
cognominabamini
|
cognominarētis
|
cognominarēmini
|
3 p.
|
cognominābant
|
cognominabantur
|
cognominarent
|
cognominarentur
|
|
Futūrum I
|
Indicatīvus
|
Imperatīvus
|
Act.
|
Pass.
|
Act.
|
Sing.
|
1 p.
|
cognominābo
|
cognominabor
|
—
|
2 p.
|
cognominābis
|
cognominaberis
|
cognomināto
|
3 p.
|
cognominābit
|
cognominabitur
|
cognomināto
|
Plur.
|
1 p.
|
cognominabimus
|
cognominabimur
|
—
|
2 p.
|
cognominabitis
|
cognominabimini
|
cognominatōte
|
3 p.
|
cognominabuntur
|
cognominanto
|
Infīnitivus praesentis actīvi
|
cognomināre
|
Infīnitivus praesentis passīvi
|
cognomināri
|
Participium praesentis actīvi
|
cognomināns
|
Gerundium
|
cognominandī
|
Gerundivum
|
cognominandus, -a, -um
|
Основа перфекта: cognomināv-
|
Perfectum
|
Plusquamperfectum
|
Futūrum II
|
Indicatīvus
|
Coniunctīvus
|
Indicatīvus
|
Coniunctīvus
|
Indicatīvus
|
Act.
|
Act.
|
Act.
|
Act.
|
Act.
|
Sg.
|
1 p.
|
cognomināvī
|
cognomināverim
|
cognomināveram
|
cognomināvissem
|
cognomināverō
|
2 p.
|
cognomināvisti
|
cognomināveris
|
cognomināveras
|
cognomināvisses
|
cognomināveris
|
3 p.
|
cognomināvit
|
cognomināverit
|
cognomināverat
|
cognomināvisset
|
cognomināverit
|
Pl.
|
1 p.
|
cognomināvimus
|
cognomināverimus
|
cognomināverāmus
|
cognomināvissēmus
|
cognomināverimus
|
2 p.
|
cognomināvistis
|
cognomināveritis
|
cognomināverātis
|
cognomināvissētis
|
cognomināveritis
|
3 p.
|
cognomināvērunt
|
cognomināverint
|
cognomināverant
|
cognomināvissent
|
cognomināverint
|
Infīnitivus perfecti actīvi
|
cognomināvisse
|
Основа супина: cognomināt-
Participium perfecti passivi
|
cognominātus, -a, -um
|
Participium futuri activi
|
cognominātūrus, -a, -um
|
Supinum I
|
cognominātum
|
Supinum II
|
cognominātū
|
cognomino
Глагол, первое спряжение.
Приставка: co-; корень: --.
Семантические свойства[править]
- [cognomen] прозывать, именовать, давать прозвище, название PM, Su, AG, Just ◆ Отсутствует пример употребления (см. рекомендации).
Родственные слова[править]
От ??
Фразеологизмы и устойчивые сочетания[править]