dijudico

Латинский

Морфологические и синтаксические свойства

Основа инфекта: dijudicā-

		Praesens
		Indicatīvus		Coniunctīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	dijudicō	dijudicor	dijudicem	dijudicer	—	—
	2 p.	dijudicas	dijudicāris	dijudices	dijudicēris	dijudicā	dijudicare
	3 p.	dijudicat	dijudicātur	dijudicet	dijudicētur	—	—
Plur.	1 p.	dijudicāmus	dijudicāmur	dijudicēmus	dijudicēmur	—	—
	2 p.	dijudicātis	dijudicāmini	dijudicētis	dijudicēmini	dijudicāte	dijudicamini
	3 p.	dijudicant	dijudicantur	dijudicent	dijudicentur	—	—

		Imperfectum
		Indicatīvus		Coniunctīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	dijudicābam	dijudicābar	dijudicārem	dijudicārer
	2 p.	dijudicābas	dijudicabāris	dijudicāres	dijudicarēris
	3 p.	dijudicābat	dijudicabātur	dijudicāret	dijudicarētur
Plur.	1 p.	dijudicabāmus	dijudicabāmur	dijudicarēmus	dijudicarēmur
	2 p.	dijudicabātis	dijudicabamini	dijudicarētis	dijudicarēmini
	3 p.	dijudicābant	dijudicabantur	dijudicarent	dijudicarentur

		Futūrum I
		Indicatīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.
Sing.	1 p.	dijudicābo	dijudicabor	—
	2 p.	dijudicābis	dijudicaberis	dijudicāto
	3 p.	dijudicābit	dijudicabitur	dijudicāto
Plur.	1 p.	dijudicabimus	dijudicabimur	—
	2 p.	dijudicabitis	dijudicabimini	dijudicatōte
	3 p.	dijudicabuntur	dijudicanto

Infīnitivus praesentis actīvi	dijudicāre
Infīnitivus praesentis passīvi	dijudicāri
Participium praesentis actīvi	dijudicāns
Gerundium	dijudicandī
Gerundivum	dijudicandus, -a, -um

Основа перфекта: dijudicāv-

		Perfectum		Plusquamperfectum		Futūrum II
		Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus
		Act.	Act.	Act.	Act.	Act.
Sg.	1 p.	dijudicāvī	dijudicāverim	dijudicāveram	dijudicāvissem	dijudicāverō
	2 p.	dijudicāvisti	dijudicāveris	dijudicāveras	dijudicāvisses	dijudicāveris
	3 p.	dijudicāvit	dijudicāverit	dijudicāverat	dijudicāvisset	dijudicāverit
Pl.	1 p.	dijudicāvimus	dijudicāverimus	dijudicāverāmus	dijudicāvissēmus	dijudicāverimus
	2 p.	dijudicāvistis	dijudicāveritis	dijudicāverātis	dijudicāvissētis	dijudicāveritis
	3 p.	dijudicāvērunt	dijudicāverint	dijudicāverant	dijudicāvissent	dijudicāverint

Infīnitivus perfecti actīvi	dijudicāvisse

Основа супина: dijudicāt-

Participium perfecti passivi	dijudicātus, -a, -um
Participium futuri activi	dijudicātūrus, -a, -um
Supinum I	dijudicātum
Supinum II	dijudicātū

dijudico

Глагол, первое спряжение.

Приставка: di-; корень: --.

Семантические свойства

Значение

2. рассудить (inter has sententias C); решить (d. controversiam C); dijudicari non potuit Cs невозможно было решить; aliquem omnium optimum esse d. Pl считать кого-л. лучшим из всех;
3. различать (recta ac prava C; vera a falsis и vera et falsa C). ◆ Отсутствует пример употребления (см. рекомендации).

Родственные слова

Ближайшее родство

Этимология

От ??