denuntio

Латинский

Морфологические и синтаксические свойства

Основа инфекта: denuntiā-

		Praesens
		Indicatīvus		Coniunctīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	denuntiō	denuntior	denuntiem	denuntier	—	—
	2 p.	denuntias	denuntiāris	denunties	denuntiēris	denuntiā	denuntiare
	3 p.	denuntiat	denuntiātur	denuntiet	denuntiētur	—	—
Plur.	1 p.	denuntiāmus	denuntiāmur	denuntiēmus	denuntiēmur	—	—
	2 p.	denuntiātis	denuntiāmini	denuntiētis	denuntiēmini	denuntiāte	denuntiamini
	3 p.	denuntiant	denuntiantur	denuntient	denuntientur	—	—

		Imperfectum
		Indicatīvus		Coniunctīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	denuntiābam	denuntiābar	denuntiārem	denuntiārer
	2 p.	denuntiābas	denuntiabāris	denuntiāres	denuntiarēris
	3 p.	denuntiābat	denuntiabātur	denuntiāret	denuntiarētur
Plur.	1 p.	denuntiabāmus	denuntiabāmur	denuntiarēmus	denuntiarēmur
	2 p.	denuntiabātis	denuntiabamini	denuntiarētis	denuntiarēmini
	3 p.	denuntiābant	denuntiabantur	denuntiarent	denuntiarentur

		Futūrum I
		Indicatīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.
Sing.	1 p.	denuntiābo	denuntiabor	—
	2 p.	denuntiābis	denuntiaberis	denuntiāto
	3 p.	denuntiābit	denuntiabitur	denuntiāto
Plur.	1 p.	denuntiabimus	denuntiabimur	—
	2 p.	denuntiabitis	denuntiabimini	denuntiatōte
	3 p.	denuntiabuntur	denuntianto

Infīnitivus praesentis actīvi	denuntiāre
Infīnitivus praesentis passīvi	denuntiāri
Participium praesentis actīvi	denuntiāns
Gerundium	denuntiandī
Gerundivum	denuntiandus, -a, -um

Основа перфекта: denuntiāv-

		Perfectum		Plusquamperfectum		Futūrum II
		Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus
		Act.	Act.	Act.	Act.	Act.
Sg.	1 p.	denuntiāvī	denuntiāverim	denuntiāveram	denuntiāvissem	denuntiāverō
	2 p.	denuntiāvisti	denuntiāveris	denuntiāveras	denuntiāvisses	denuntiāveris
	3 p.	denuntiāvit	denuntiāverit	denuntiāverat	denuntiāvisset	denuntiāverit
Pl.	1 p.	denuntiāvimus	denuntiāverimus	denuntiāverāmus	denuntiāvissēmus	denuntiāverimus
	2 p.	denuntiāvistis	denuntiāveritis	denuntiāverātis	denuntiāvissētis	denuntiāveritis
	3 p.	denuntiāvērunt	denuntiāverint	denuntiāverant	denuntiāvissent	denuntiāverint

Infīnitivus perfecti actīvi	denuntiāvisse

Основа супина: denuntiāt-

Participium perfecti passivi	denuntiātus, -a, -um
Participium futuri activi	denuntiātūrus, -a, -um
Supinum I	denuntiātum
Supinum II	denuntiātū

denuntio

Глагол, первое спряжение.

Приставка: de-; корень: --.

Семантические свойства

Значение

2. давать знать, уведомлять (alicui aliquid C etc.); объявлять (d. bellum populo Romano C);
3. угрожать (d. alicui catenas C; alicui mortem Sen; manu sublata d. Q);
4. предвещать (mortem alicujus C; nigram horam alicui Tib; pluviam V);
5. отдать распоряжение, предписать (d. ut arma capiant L): d. alicui testimonium C требовать от кого-л. свидетельского показания. ◆ Отсутствует пример употребления (см. рекомендации).

Родственные слова

Ближайшее родство

Этимология

От ??