dźwięczny

Польский

Морфологические и синтаксические свойства

dźwię-czny

Прилагательное.

Корень: --.

Произношение

• МФА: [ˈd͡ʑvʲjɛ̃nt͡ʂn̪ɨ]

Семантические свойства

Значение

1. звучный (о сильном, гармоничном, чистом звучании) ◆ Wtem tuż za nimi rozległ się gwar kilkunastu grubych głosów, z którego wyróżnił się głos jeden, młodzieńczy, dźwięczny i wesoły, ze śmiechem i klaskaniem rąk wołający, [Eliza Orzeszkowa. Nad Niemnem (1886-1887)] — В это время за ними послышалось несколько голосов, среди которых выделялся звучный веселый голос Витольда Корчинского, Элиза Ожешко, «Над Неманом» (1886-1887) / перевод Вукола Лаврова, 1896 [НКРЯ]
2. лингв. звонкий (произносится при сдвинутых и колеблющихся голосовых связках) ◆ Teraz dopiero zrozumiała, uszom swoim uwierzyła; tysiąc daremnie wstrzymywanych uśmiechów na twarzy jej zadrgało, aż parsknęła głośnym, do powstrzymania niepodobnym, jak srebro dźwięcznym śmiechem. [Eliza Orzeszkowa. Nad Niemnem (1886-1887)] — Только теперь она поверила своим ушам и, наконец, поняла его. Тщетно она силилась подавить улыбку, но не выдержала и залилась громким, неудержимым смехом, звонким как серебро. Элиза Ожешко, )], «Над Неманом» (1886-1887) / перевод Вукола Лаврова, 1896 [НКРЯ]

Синонимы

1. jasny, klarowny

Антонимы

1. bezdźwięczny

Гиперонимы

1. czysty, głośny, wysoki

Гипонимы

1. kryształowy, melodyjny, metaliczny, mosiężny, perlisty, spiżowy, srebrny

Родственные слова

Ближайшее родство
существительные: dźwięczność, dźwięk, dźwiękowiec, dźwięczenie, dźwięknięcie прилагательные: dźwiękowy, dźwiękliwy глаголы: dźwięczeć, dźwięknąć наречия: dźwięcznie, dźwiękowo

Этимология

От ??