coniuro

Латинский

Морфологические и синтаксические свойства

Основа инфекта: coniūrā-

		Praesens
		Indicatīvus		Coniunctīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	coniūrō	coniūror	coniūrem	coniūrer	—	—
	2 p.	coniūras	coniūrāris	coniūres	coniūrēris	coniūrā	coniūrare
	3 p.	coniūrat	coniūrātur	coniūret	coniūrētur	—	—
Plur.	1 p.	coniūrāmus	coniūrāmur	coniūrēmus	coniūrēmur	—	—
	2 p.	coniūrātis	coniūrāmini	coniūrētis	coniūrēmini	coniūrāte	coniūramini
	3 p.	coniūrant	coniūrantur	coniūrent	coniūrentur	—	—

		Imperfectum
		Indicatīvus		Coniunctīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	coniūrābam	coniūrābar	coniūrārem	coniūrārer
	2 p.	coniūrābas	coniūrabāris	coniūrāres	coniūrarēris
	3 p.	coniūrābat	coniūrabātur	coniūrāret	coniūrarētur
Plur.	1 p.	coniūrabāmus	coniūrabāmur	coniūrarēmus	coniūrarēmur
	2 p.	coniūrabātis	coniūrabamini	coniūrarētis	coniūrarēmini
	3 p.	coniūrābant	coniūrabantur	coniūrarent	coniūrarentur

		Futūrum I
		Indicatīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.
Sing.	1 p.	coniūrābo	coniūrabor	—
	2 p.	coniūrābis	coniūraberis	coniūrāto
	3 p.	coniūrābit	coniūrabitur	coniūrāto
Plur.	1 p.	coniūrabimus	coniūrabimur	—
	2 p.	coniūrabitis	coniūrabimini	coniūratōte
	3 p.	coniūrabuntur	coniūranto

Infīnitivus praesentis actīvi	coniūrāre
Infīnitivus praesentis passīvi	coniūrāri
Participium praesentis actīvi	coniūrāns
Gerundium	coniūrandī
Gerundivum	coniūrandus, -a, -um

Основа перфекта: coniūrāv-

		Perfectum		Plusquamperfectum		Futūrum II
		Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus
		Act.	Act.	Act.	Act.	Act.
Sg.	1 p.	coniūrāvī	coniūrāverim	coniūrāveram	coniūrāvissem	coniūrāverō
	2 p.	coniūrāvisti	coniūrāveris	coniūrāveras	coniūrāvisses	coniūrāveris
	3 p.	coniūrāvit	coniūrāverit	coniūrāverat	coniūrāvisset	coniūrāverit
Pl.	1 p.	coniūrāvimus	coniūrāverimus	coniūrāverāmus	coniūrāvissēmus	coniūrāverimus
	2 p.	coniūrāvistis	coniūrāveritis	coniūrāverātis	coniūrāvissētis	coniūrāveritis
	3 p.	coniūrāvērunt	coniūrāverint	coniūrāverant	coniūrāvissent	coniūrāverint

Infīnitivus perfecti actīvi	coniūrāvisse

Основа супина: coniūrāt-

Participium perfecti passivi	coniūrātus, -a, -um
Participium futuri activi	coniūrātūrus, -a, -um
Supinum I	coniūrātum
Supinum II	coniūrātū

con-iū-rō

Глагол, первое спряжение.

Приставка: con-; корень: -iur-; окончание: -o.

Произношение

• МФА: [kon.ˈju.ro]

Семантические свойства

Значение

1. приносить совместную клятву, вместе клясться, обязываться клятвою: ◆ inter nos conjuravimus — мы поклялись друг другу Тит Макций Плавт  ; ◆ milites conjuraverunt, sese non ex ordine recessuros esse — воины поклялись, что не покинут строя Тит Ливий ;
2. тайно сговариваться, составлять заговор (cum aliquo C и inter se Sl; contra rem publicam C и adversus rem publicam L): ◆ conjuraverunt, ut urbem incenderent — они сговорились поджечь город Тит Ливий ; ◆ ii, quibuscum conjuravit — его сообщники по заговору М. Т. Цицерон .

Родственные слова

Ближайшее родство

Этимология

От ??